Dia de la madre

Hallo! Hier zijn we weer, onze reisverslagen volgen altijd wat later, alles hangt af van de internet verbinding.
Na Cafayate vervolgde we onze route terug naar Salta,
Ze kwamen ons weer eens te laat ophalen, kwestie van rustig te blijven.
De route ging langs schitterende wegen, ditmaal wel verhard.
Het landschap is hier zo divers, aan de ene kant zie je het Andes gebergte aan de andere kant ligt het regenwoud.
Onderweg hielden we verschillende stops.
Gargante de diablo, amfitheater etc…. allemaal namen die ze toekennen aan uithollingen van het gebergte.
Na de nacht doorgebracht te hebben in Salta. In een leuk hostel, de grootvader van de eigenaar had Friese roots.
We werden hier dan ook aangesproken met “Hoe gaaaat het, leeuk, goete nacht’ Klinkt voor ons zoals mijn Spaans voor hun.



Zat.20/10 excursie Salta-Humahuaca

Om 7u30 werden we opgehaald met het busje en in gezelschap van 16 metgezellen reden we naar het noorden van Argentinie.
De quebrada de Humahuaca ( probeer het maar eens uit te spreken ) lijkt wel een geologisch wonder.
Een pittoreske route die door het gebergte loopt en met onvergetelijke landschappen.
Met de speling van de zon kleuren de rotsen in tinten als roos, groen, paars en alle tinten geel en bruin.
Eerst bezochten we Pumamarca en daarna bereikte we rond het middaguur Humahuaca (probeer het maar eens uit te spreken )en na wat gegeten te hebben werden we rondgeleid door een plaatselijke gids.
Wat een mooi stadje! Met geplaveide straatjes en lemen huizen.Verschillende kunstnijverheidswinkeltjes die de moeite
waren om te bezoeken.
De rest van de groep keerde terug naar Salta en wij brachten de nacht door in Tilcara>
Hier, weeral feest! “”Dia de la madre, “” Moederdag.
En of dat hier gevierd wordt, het was een god verlaten oord, ik vroeg me af van waar ineens al die mensen kwamen.
We kunnen er een voorbeeld aan nemen, terug naar de jaren 50.
Hier was nog echt respect voor de moeders, Spontaan kwamen ze vragen of ik moeder was? Natuurlijk zei ik breed lachend, ja!
Handjes schudden, kussen waren er zelfs bij, bah!!! Kwestie van blijven lachen.
De moeilijkste opdracht was een taxi vinden die ons”’smorgens naar het busstation wou brengen, wat maar over 2 km ging, maar met ons valiezen over zandweg lopen zagen we niet zitten.
Met wat extra fooi en wat geslijm is het ons gelukt.

De rest volgt later….

Zachtjes fluister ik ; “het loopt goed, laat dit zo blijven’’
Dikke kussen, Pablo en Anita,