Met de voetjes in het zout!

Zoals jullie wel zullen weten is Bolivia een van de armste landen van de wereld. Het land exporteert nauwelijks, ongeveer 15% van het wegennetwerk is slechts geasfalteerd en is het een van de hoogste, koudste, droogste en warmste landen ter wereld.
Hier leg je, je lot in andermans handen, als je met de bus weer het zoveelste ravijn passeert.
Kortom om te reizen is het een groot spektakel!!
Wisten we dit al niet…………..maar hier heb je pas het echte Zuid-Amerika gevoel, de bevolking is nergens authentieker.
Bolivia is zo ontzettend mooi!!! Toch blijven we hier maar 7 dagen.


Op de eerste dag van onze toer werden de tassen op het dak van de Toyota landcruizer geladen, een model van 15 jaren terug, maar slechts 2 jaren hier in gebruik. Het zoveelste afdankertje van de States.
Samen met 2 Franssen, Xavier, Christine, Mario onze chauffeur en zijn zuster als kokkin, gingen wij een nieuw avontuur tegemoet.
1300km over grind wegen, door Zuid-Lipez en de Salar de Uyuni.

De klim naar de altoplano (hoogvlakte)over de Andes kon beginnen, Wat een magnifieke klim! Al snel zaten we op een hoogte van 4000 meter, en of we dat voelden……
Ons coca kauwen begon hier, Paul scheurde de steeltjes van de blaadjes en samen met een stukje zoethout begonnen we te kauwen. En of het hielp….. Snel voelden we ons lekkerder. Het zat gevoel was zo verdwenen.
Bij de 1 ste stop kregen we gezelschap van een 2de jeep van het zelfde agentschap, Mario vroeg of het goed was dat we de volgende dagen de tocht samen zouden doen., ivb. eventuele pech.
Zo kregen we weer gezelschap van 3 Canadezen en een Australiër.

Ondertussen hobbelden we over bergpassen tussen de 4000 en 5000m ,We zien overal besneeuwde bergtoppen die rijken tot meer dan 6000m, lama’s, alpaca’s, vicunas, enkele goudmijnen, en heel zelden een dorpje van voor de tijd van Christus.
Onze gids vertelde dat de weinige kinderen die hier woonden, droomden over blonde kindjes met blauwe ogen, Hier was geen tv, elektriciteit, gsm bereik etc., fruit kende ze hier nauwelijks. Op de altoplano groeit totaal niets.
We merkten al snel dat wij ons geen betere gids konden wensen. Mario was iemand die onze veiligheid voorop stelden. Bij het instappen vertelde ik ook over de pech van vorig jaar. Natuurlijk vertelde we dit niet aan onze medereizigers, zij gingen immers dieper Bolivia in en vervolgens naar Peru.
Je wilt trouwens niet weten hoeveel jongeren wij hier tegenkomen die op wereldreis zijn.
Crisis in Europa??? Of………sponserende ouders.
We kwamen aan in onze eerste slaapplaats. Even moesten we slikken. Een slaapzaal met stenen bedden en dikke zware dekens.
Geen douche zelfs geen elektriciteit.
Maar goed dat erop die hoogte niks kruipt of vliegt, dat was onze troost.
Paul was ondertussen weer wat zieker, hij had veel last van de hoogte.
We sliepen hier ook op 4200 m hoogte.
Na een pilletje te hebben genomen kroop hij met thermisch ondergoed, trui en muts in bed.

Ondertussen had de kokkin een heerlijke maaltijd klaargemaakt.

Daarna kropen ik en de fransen ook snel onder de wol, brrrrrrrrrrr het vroor hier - 10.

Na een kwakkelende nacht, gelukkig was Paul weer de oude ,vervolgde we onze tocht,

De 2de dag bereiken we het nationaal park van Uitliepen. Een adembenemend mooi woestijn landschap met meren, vulkanen, geisers en flamingo’s, alles afspelend op ongeveer 5000m. Ik kan je vertellen... dat is hoog!!!
Duizelig door de hoogte, maar iedere 15 meter verder denk je een nog mooiere foto te kunnen schieten.
Uitputtent maar geweldig!
Tussen de middag nemen Paul en de rest van de groep een duikje in een natuurlijke hotspring (37 graden )Ik hield lekker mijn kleren aan, en liet de groep genieten van de warmte.in een onaards landschap met grazende vicuna's.
Onze slaapplaats was wederom hetzelfde, geen douche, geen elektriciteit maar nu op 4900 meter.
We wennen eraan.
De sfeer onder groep werd iedere dag plezanter.
Brrrrrrrrrrr…….koud…………… ons slaappilletje hielp.

Na een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en confituur.
Zetten we onze Parijs - Dakar safari verder, of beter Dakar-Kaapstad.
Na nog meer lagoons, lagune verde, lagune colorado etc.… Met wel honderden flamingo's, een woestijn die doet denken aan een tableau van Dali, vandaar de naam. De laatste stop van deze dag is bij geisers op 5.000 meter.
Daarna kwamen we aan in een zout hotel, alles was hier van zout.
De stoelen, de bedden, tafels en op de vloer lag er zelfs zout met zand,
We stonden letterlijk met de voeten in het zout,
Maar…………. We konden douchen en er was …………licht.
Het werd dan ook een super gezellige avond.


Om 05:00 uur zonder ontbijt de jeep in ,om de zonsopgang boven de zoutvlaktes te zien.Na een half uurtje bereikten we de zoutvlakte en hier is dan het 'momento magico'. Na wat foto’s te nemen rijden we door naar een eiland midden in de zoutvlakte. We zijn bij de eersten en kunnen genieten van een prachtig uitzicht met metershoge cactussen. Na een heerlijk ontbijtje rijden we nog wat verder en kunnen we beginnen spelen met onze camera’s.
Hier kan iedere fotograaf zijn creativiteit kwijt,.omdat de horizon niet is waar te nemen, is diepte moeilijk weer te geven
Een surrealistisch wit landschap zo groot als Limburg en de provincie Antwerpen.

Na het bezoeken van een zoutmuseum en de lunch is het tijd om afscheid te nemen....DE Franssen gaan verder Bolivia in, ze zijn trouwens op wereldreis, de Australiër gaat richting Amazone, Stella, moeder van een van de Canadese meisjes vliegt naar huis en de meiden gaan 1 maand vrijwilligerswerk doen.
En wij wachten voor de transfer om 17 uur naar San Pedro de Atacama, (Chili)
Om vijf uur stipt stapten we samen met 2 etterbakjes van Franssen de jeep in voor een helse, bangelijke tocht, weer over onverharde grindwegen.
We waren moe, doodmoe maar hielden onze gedachten bij de weg, de hele tijd praatte ik tegen de chauffeur, ik stelde maar vragen puur van de schrik, toen ik vroeg of de president Evo Morales getrouwd was, zei hij dat de president in ieder interview zegt: “Mi pais es mi mujer” ,mijn land is mijn vrouw, hopelijk neemt hij dit niet te letterlijk………….ook iedere keer als hij wat hard op zijn gas duwde voerde ik hem snoepjes, het leek of hij dan zijn gaspedaal losde.
Tegen 22 uur kwamen we weer aan in een of andere kippenstal, hier moest ik samen met 4 mannen op een slaapzaal Voor de eerste keer zaten Paul en ik er even door.
Slaappilletje en zaakje weer opgelost.
‘S morgens weer om 4.30 uur uit bed om onze tocht verder te zetten.
Omstreeks 11 uur kwamen we bij de grens overgang van Chili, hier stapten we over in een busje.
Wat een wereld van verschil! Perfect verharde wegen , comfortabele busjes. Niet te geloven!!!
We waren terug in de bewoonde wereld………………