dag allemaal

Dag allemaal….

Ik heb nog een verslagje gevonden van onze vorige reis, dit zet ik ook nog even online, zodat het nog allemaal een beetje in elkaar valt.

Dus…hier het verslagje van het Titicacameer.

Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld gelegen in de Andes op een hoogte van 3800 meter tussen Peru en Bolivia.
Hier boekten we een trip naar de drijvende eilanden. Waar nog steeds een handvol Uros Indianen leven. Vervolgens verder naar het eiland Taquile.
De taxi kwam ons al om 7.30 ophalen in ons hotel en bracht ons snel naar de haven, waar het al een drukte van jewelste was. Je bent hier echt niet alleen als tourist, het wemelt er van allerlei nationaliteiten.

Eenmaal op de boot, hoewel het leek eerder een drijvend VW busje, ma goed! De gids maakt al snel een heel goede indruk op ons, dus…vergeten de rest.
Na een half uurtje varen duiken de floating islands op. Het zonnetje is inmiddels gaan schijnen en de lucht is strak blauw. Wat kan een Belg nog meer wensen?
In de tijd dat de conquistadors Puno veroverden vluchten de Uros indianen het meer op en begonnen ze met het aanwezige riet eilanden te bouwen. Vandaag de dag leven er nog steeds enkele honderden.
De eilanden moeten continu worden verzorgd: omdat het riet er onder wegrot, is het nodig steeds nieuwe lagen erop te plaatsen.
Het voelt apart, lopen op de drijvende eilanden. Alsof je op een zacht matras loopt waarvan je niet helemaal weet of die het gaat houden. 
In eerste instantie lijkt het heel primitief, maar al snel hebben we door dat het een toeristische attractie is en ook de mobiele telefoon is al helemaal ingeburgerd.
Ondanks laten ze toch een heel goede indruk op ons achter en de gids melde dat er eilanden zijn waar ze nog helemaal volgens traditie leven. Toeristen daar niet toegelaten!
Al bij al een leerrijk en fotogeniek uurtje.

Op naar het volgende eiland:

Taquile!!!

Na ruim 2,5 uur varen komt onze tweede bestemming in zicht: Taquile. Een eiland van 2200 inwoners het is 5,5km lang en1,6 km breed. Er zijn geen auto's op het eiland, geen hotels en slechts een paar kleine winkels verkopen basisgoederen. De meeste gezinnen maken gebruik van kaarsen of zaklampen aangedreven door batterijen of met de hand. Geclaseerd door de Unesco omwille van hun speciale manier van weven. We meren aan in de haven van Taquile waarvandaan we via een trap naar het dorpje lopen dat 150 m hoger ligt. En dit blijkt geen onschuldige trap te zijn, maar liefst meer dan 500 treden moeten er genomen worden. Voor velen bepaald geen lolletje, even ter herinnering 3900 meter boven zeeniveau, pfffff….
Voor ons is het een prachtige wandeling met unieke vergezichten op het meer en de omgeving van het eiland.
Onderweg passeren we diverse inheemse vrouwen die druk bezig zijn met weven. Taquile staat bekend om zijn traditionele kleding. Vrouwen dragen een witte blouse, een zwarte rok een zwarte sjaal en aparte sjaal om hun hoofd. De mannen dragen zwarte wollen broeken, witte hemden en een vestje.en heel mooie mutsen,die ze zelf breien. De mannen met rode mutsen zijn getrouwd en die met Rood-wit mutsen zijn vrijgezel.

Na een half uur lopen arriveren we op het Plazas de Armas, het hart van Taquile. . Op het bescheiden plein bevinden zich een kerkje, een textielwinkel en een paar restaurantjes. 
Natuurlijk zijn er weer de lieve kindergezichtjes die je hun geweven armbandjes willen verkopen.
Na wat aandringen en in die lieve oogjes gekeken te hebben besluit ik toch maar om eentje te kopen, maar algauw doet ze er me twee aan en vraagt natuurlijk het dubbele.
Pisnijdig word ik hiervan en besluit niets te kopen, dus armbandjes weer af en geen lieve kinderoogjes meer. Sorry maar trop is trop hé!

We hadden het grote geluk dat onze gids verloofd is met een meisje van het eiland, en er was juist een bruiloft bezig dus met wat heen en weer gebabbel tussen de gids en zijn verloofde, mochten we een kijkje nemen op de bruiloft.
Voor ons en de groep natuurlijk erg leuk. Dan allemaal enkele dollars samen gelegd en op naar the party!
Na een verplicht jaar samenwonen duurt een trouwerij 7 dagen waarbij de pas getrouwde 7 dagen moeten zitten en toekijken hoe het hele dorp drinkt en danst, zelf mogen ze dat niet. (Want daarna heb je, je hele leven nog om te feesten). Scheidingspercentage is 0 komma 0? 
Iets voor Belgie?

En inderdaad de bruid en de bruidegom zaten zuur voor hen uit te turen, het leek voor hen wel een begrafenis in plaats van een huwelijk.
Sfeer was er alleszins, om 3 uur ‘smiddags werd er al flink gedanst en de helft was al dronken.
Buiten gewoon op de grond zaten de vrouwen en kinderen de feestmaaltijd klaar te maken.
Wat aardappelen, mais, een soort sla en iets verderop waren 2 mannen een schaap aan het uitbenen. Team work! Kennen we dat hier?
Na een half uurtje waren we weer weg.Terug richting boot en na een lange boottocht kwamen we weer in Puno. ’S Avonds nog wat door de hoofdstraat geslenterd wat gegeten en de avond afgeloten met een heerlijk stuk taart.
Op naar La Paz……


Na een nachtje in La Paz besluiten we dan om de nachtbus te nemen naar Sucre, hoofdstad van Bolivie.
De reis begon super, we hadden de beste plaatsen, alles ging perfect en toen……………
De rest weten jullie allemaal.

Paul schreef in zijn vorig verslag tot later, inderdaad blij dat we een 2de kans krijgen.