Good morning vietnam!

Hier zijn we weer!
De treincabines waren voor 4 personen. Maar we waren bevoordeeld, we hadden ze helemaal voor ons 2tjes. Een gezellige cabine voorzien van kraaknette witte lakens, schemerlampje, chips, koffie , tandenborstel en zelfs witte pantoffels waren voorzien.

Na een hobbelende treinreis tegen gemiddeld 50 per uur kwamen we s'morgens om 6 uur aan in Lao Cai.
Hier was het al een drukte van jewelste.
Iemand van het agentschap pikte ons op en duwde ons letterlijk in een restaurant voor het ontbijt. Na meer dan 2 uur wachten werden we in een overvolle minibus geduwd en scheurden we als wegpiraten door de bochten naar Bac Ha market.
Een rit van 3 uur waar geen einde aan kwam. Pfff...de schrik zat er in.

Bac Ha market is de grootste etnische minderheid markt in dit gebied. De bergvolkeren uit heinde en ver komen naar hier om hun goederen te verhandelen of te verkopen.
De meeste komen in hun eigen klederdracht.
Een kleurijk spektakel!!
Speciaal nu want iedereen is al bezig met het Tet feest ( Chinees Nieuwjaar) het belangrijkste feest in Vietnam.
Er wordt hier van alles verhandelt van kruiden tot pepers, electronica en kleding.
Koeien, geiten, varkens, eenden, kippen honden en katten. je kunt hier je haren terplaatse laten knippen etc...
De dode varkens liggen zelfs opengesneden op de scooters klaar om verkocht te worden. Kippen worden hier ter plaatse geslacht. Maar waar de levende dieren zich bevonden durfden we niet te gaan zien, het was te schrijnend hoorden we van enkele toeristen.
Na 2uurtjes begonnen we aan de reis naar Sapa. Wederom en rit van 3uur.
Sapa is een bergdorp tegen de Chinese grens op een hoogte van 1800 meter.
Aangezien we ons hier in de winter bevinden is het ook hier behoorlijk koud en regenachtig.
Er is veel mist op de weg het lijkt wel of na elke haarspeldbocht het zicht minder wordt.
Eenmaal aangekomen in Sapa reikte het zicht niet meer dan 5 meter.
Snel het hotel opzoeken, douchen en na even tripadvisor gecheckt te hebben blijkt het restaurant van het hotel een van de beste te zijn. Dat mag gezegd worden. Wel eet je hier overal met de jas aan. Nergens geen verwarming.
Brr....
De volgende morgen moesten we vroeg op want we hadden een trail geboekt.
En ook vandaag is Sapa jammer genoeg in de mist gehuld.
We starten de tocht samen met een Engelse dame en een behulpzame gids.
De wandeltocht brengt onze via modderige en glibberige paden naar de zwarte Hmong en de rode Dao stam.
Die leven hier al jaren in erbarmelijke omstandigheden.
Hun huizen zijn niet meer dan schamele hutjes van planken en gevlochten bamboe. Het is koud en in geen enkel huis is er een kachel, stoel, tafel, niks is er. Deze bevolking leeft van het telen van rijst en mais en fokken wat pluimvee en ossen.
Rond de middag worden we binnengebracht in een hut en uitgenodigd plaats te nemen op van die kleine plastiek krukjes rond een open vuurtje en wordt ons een kop koffie aangeboden. Daarna wordt er in een mum van tijd een maaltijd op tafel gezet, aangezien ik hier sterk twijfelde aan de hygiene hebben we er ons toch aan overgegeven.

De kinderen zijn hier allemaal zo vuil en het ergste is dat de meeste gewoon op slippers lopen zonder kousen of enige bescherming tegen de koude.
Paul en ik waren erg onder de indruk van dit alles.

Na nog een 7 tal kilometer door slijk en modder gewandeld te hebben komen we terug op de begane en verharde weg waar de buffels en varkens gewoon door het dorp lopen.
Door dit triestige weer leek het allemaal nog wat mistroostiger, maar alleszins een belevenis

De dag nadien maakte we weer een trekking maar dit maal zonder gids en over verharde paden, ook hier trokken we onze ogen open.
We waren zover afgedwaald dat we het niet meer zagen zitten om terug te wandelen. De receptionist had ons gezegd dat hier verschillend mensen een scooter hebben en we gerust kunnen vragen om ons terug te brengen.
In deze dorpen konden ze met scooters komen. de dag voordien was dit onmogelijk.
Dus kun je het voorstellen Paul en ik met zijn 2achter op de scooter.

De treinreis naar Hanoi ging vlotjes deze keer hadden we de cabine niet voor ons alleen, we deelden ze met een Australiër die zo gefascineerd was door China en op weg was naar daar om een nieuw leven te beginnen. Je hoort hier de gekste dingen.
In het hotel kwamen we trouwens een Indonesische vrouw tegen van 89 jaar die met haar dochter en kleinkind een rondreis maakte.
En.... Het toeval was dat ze een zuster had in Weert. We zijn ondertussen al uitgenodigd in Jakarta, maar toch beter eerst eens een bezoekje aan haar zuster in Weert brengen.

Om 5 uur in de morgen kwamen we terug aan in het station in Hanoi, snel naar het hotel en mochten we ons alvast douchen. Want om 8 uur kwamen ze ons halen voor de volgende trip. Een dagtocht naar Tam Coc een soort Halong Bay over land.
We bezochten eerst een tempel en na de lunch stapten we in een klein bamboe bootje welk door een dame met handen en zelfs voeten bestuurd werd. we roeiden door een onwaarschijnlijk mooi gebied, door natuurlijke grotten die uitgelepen waren door de rivier.

Ondertussen zitten we op de luchthaven te wachten voor de vlucht naar Hue, midden Vietnam.
En....stilaan komt nieuwjaar in zicht.

Lieve groetjes en tot later.....