Strada Bianche

Bedankt voor jullie ondersteunde berichtjes etc… het doet me goed.

Zo kan ik jullie een beetje meenemen op mijn Camino met veel ups en soms downs zoals vandaag.

De dag begon met veel shit. De stad uit fietsenliep niet gesmeerd, druk verkeer, toeterende Italianen en dan… een hobbel en bobbel en daar ….vliegt mijn mooie thermo drinkbus over de weg,kapot natuurlijk.

Na eindelijke terug op de route te zijn maakt mijn fiets een raar geluid aan het voorwiel. Oeps…wat kan dat zijn?

Dan maar op zoek naar een fietsenmaker want er staat veel klimwerk op het programma vandaag. Dit vertrouw ik niet!

Na 2 fietsenmakers gecontacteerd te hebben halen ze gewoon hun neus op want ze kennen het merk niet.

Tuurlijk het is geen Bianchi maar een oerdegelijke Duitse Bulls.

Italianen, een haat liefde verhouding heb ik er ondertussen mee opgebouwd.

Toch… maar na de fietsenmaker gebeld in LOMMEL deze stelde me redelijk gerust dus ik vervolgde mijn route.

De route ging door de prachtige Chianti streek, natuurlijk met het nodige klimwerk maar dat ben ik ondertussen ook gewoon. Boven kreeg ik iedere keer een 360° uitzicht.

Zo fietste ik door het prachtige Toscaans landschap, tussen wijnkastelen met oprijlanen van statige cipressen, langs slapende dorpjes het voelt of ik langs de mooiste schilderijen fiets. Vaak zat ik bijna andersom op mijn fiets om zoveel mogelijk te genieten.

In Greve waren ze alles klaar aan het zetten voor het komende wijnfestival maar ik moet door, enkel ‘s avonds een glaasje en ook maar 1.

Tegen 18 uur kwam ik in Siena aan, hier had ik ondertussen een hostel geboekt en weer self check inn.

Een hekel heb ik aan dat onpersoonlijk gedoe.

Bij binnenkomst maakte ik meteen kennis met een Japanse Erasmus student even later stond er een van Ecuador langs me. Ze vonden het wel leuk oma met de fiets en hingen aan mijn lippen.

Siena is een prachtige historische stad je stapt zo terug in de tijd.

Het deed me denken aan de serie en het boek “de geniale vriendin” van Elena Ferrante.

Na een lekkere pasta en een glas Chianti keerde ik terug naar het hostel.

De studenten dachten niet meer dat oma haar rust nodig had.

Muziek, Praten, lachen zo was de halve nacht.

Na een zelf gemaakt ontbijt zat ik weer om 7 uur op de fiets.

Siena uitrijden ging goed, na enkele kilometers kwam ik in de “De Crete” een speciaal landschap, met witte, kegelvormige heuvels zonder enige vegetatie. DeBiancane noemen ze het hier.

Heel speciaal!

De tocht, mooier kan het bijna niet wel weer veel klimmen, iedere keer wordt je ook beloond met een prachtige afdaling. Na 55 km had mijn batterij weer veel gedronken en ik veel dorst. Een barretje opgezocht , cappuccino, taart, fruitsap, cola het ging er allemaal in. Juist voor ik wilde vertrekken strompelde er een jongeman binnen en nam snel een energie drank.We raakte aan de praat en je raadt het nooit. “

Een Amsterdammer “ op weg naar …Rome.

Super leuke babbel onze belevenisen even gedeeld en ik vertrok.

Ik kom je nog wel tegen….

Inderdaad na 5 km hoorde ik hem achter me en ik vroeg of het hem stoorde als ik een stukje meefietste.

Nee hoor!”

Dit was een zegen want hier gingen we

“De Strada Bianche” op de witte wegen, bekend door de wielrenners, dit betekend gravel en heel veel stof maar ook weer geweldige vergezichten.Hier en daar ligt het grind losser dan je zou vermoeden er zaten veel spleten in de weg en Boaz maakte me iedere keer met zijn vingertje hier op attent. Toffe gast! Samen fietsten we 65 km over deze speciale Strada Bianche tussendoor even gestopt om wat eten en drank te halen in de supermarkt en door.

Maar…. Hier gaf mijn batterij nog 15 km en we moesten nog een klim doen alvorens we in Orvieto aankwamen

Dus afscheid genomen met een dikke knuffel en high Five en weet je wat Boaz zei: Nooit gedacht dat jij zo een straffe madame was. Top! Ik kleurde rood ach dat was ik toch al.

Maar dan…. Nergens een hostel in het dorp in de verste verte niet en het was al 18.30 ik zat al 12 uur op de fiets met 128 kom op de teller waarvan de helft klimmen.

Overal liggen vragen maar “Niente” wat nu?

Ze raden me aan de trein te nemen naar Orvieto dat was 10 minuten en de 1 ste stop eruit.

Snel hotel geboekt en doodmoe kwam ik in Orvieto aan het was al donker.

Dit was het meest onprettigste van mijn trip. Je heb Orvieto en Orvieto scala laatste is het onder. Mijn hotel lag in de oude bovenstad nog 4,5 km moest ik door de donker op de engste wegen naar boven, mijn hart bonkte eruit maar ik ben er geraakt. Deze nacht heb ik geen oog geslapen. Mijn lichaam is op en vanmorgen maar een extra nacht bijgeboekt. Orvieto is mooi in mijn ogen de mooiste Karhedraal vooral de voorgevel. Ook hier kreeg ik weer voorang en mocht zelfs gratis binnen met mijn Pelgrimspaspoort. Dat mag ook wel na zo een inspanning van gister. Ondertussen ook een afspraak bij de kapper gemaakt want nog 150 km en ik sta op het Sint-Pietersplein daar wil je toch goed gekapt aankomen hé. Eerst vanavond nog een concertje meenemen want dat hoort bij het Italië gevoel. Zachtjes begin ik na veel zweten en afzien te zingen en fluiten van vreugde omdat mijn doel stilaan in zicht is. Tot in Rome….