A day in Heaven

Hallo lieve volgers, dikke merci voor jullie suport.

Ik ga de dag van vandaag nog snel even overlopen en mijn belevenissen delen.

Het vertrek vandaag was wat later om8.30 zat ik op de fiets ook omwille dat het niet zo warm gaat worden verkoos ik wat later te vertrekken.

Al snel kwam ik erachter dat ik mijn leesbril vergeten was,geen zin om terug te rijden, ik had trouwensnog een reserve.Na weer heel veel klimmen kwam ik in een van de mooiste dorpjes van Italië aan. Eerst mijn stempeltje halen in de kerk maar mijnheer pastoor was er niet en wat lag daar, een ganse zak vol verloren eerder vergeten brillen gewoon om je te bedienen.

Wat denken jullie : Toeval bestaat of niet?

Buiten zag ik een nonchalante man met zijn kraag halfopen en aan zijn wit zwarte boord zag ik dat het de pastoor was, die zat daar met een of ander mooie madame koffie te drinken.

Het leven van de priesters tegenwoordig....aangesproken en met mijnPelgrimspasoort hup de Sacristie in, weer een stempeltje.

Dan naar het dorpje ik viel bijna van mijn fiets toen ik het daar boven op een rots in de zon zag liggenpronken. Zo onwijs mooi, schitterend, werkelijk adembenemend !

Hebben jullie ooit gehoord van het Stendhall syndroom, dat betekend dat mensen soms flauwvallen, ademnood, hartkloppingenkrijgen als ze bv voor een mooie schilderij in dit geval "il borgo più bello d'Italia" staan,ik bleef gelukkig overeind.

De weg vervolgde langs eendrukke hoofdbaan. 25 km scheurde de auto's langs me,

ze reden er bijna mijn spiegeltje af.

Ondertussen had ik gebeld naar een klooster een 29 km verderop. Ik wilde al de hele trip in een klooster slapen maar hoe dichter bij Rome hoe meer kloosters.

Alvorens moest Ik nog een hele klim en kwam door een dichtbegroeid bos, eenmaal boven ging het recht naar beneden langs een kruisweg met kleine kapelletjes of hoe je het noemt. Plots zie ik op mijn gps dat ik 3 km te ver ben dan maar terug naar boven na 1,5 km ging het niet meer. Ik werd letterlijk aangevallen door een muggenplaag, honderden zaten van mijn zweet te genieten enik hield dit niet meer vol. Dan maar terug afdalen, ik sjeesde muggenvrij na onder wel een stuk van de route. Dit heeft zich ook weer opgelost.

Dan.... Dit was misschien wel demooiste belevenis van mijn Camino. Moe kwam ik aan bij de Franciscanessen zusters in Sutri,‘Ave Maria’ zei de zuster en vroeg wat ik vanavond wilde eten en voor ontbijt morgen. Helemaal alleen zat ik in de oude eetzaal, alles was hier kraaknet, mijn kamer de vloer was een spiegel zo blinkend en zuiver. Het avondeten was eenvoudig pasta, kip met salade en toetje een stukje ijstaart dit alles met een ganse fles wijn, hoewel het eerder limonade met een beetje alcohol was. Tijdens het ontbijt zat ik in de grote eetzaal. Vanuit de kapel,lhoorde ik religieuze gezangen. Ik waande me op het ogenblik een beetjein de hemel. Na het ontbijt en afscheid genomen te hebben van deze ingetogen zusters en vele malen God bless you! gehoord te hebben fietste ik voldaan weg. In Sutri scheen de zon, het vervolg komt ....